Anne

Doğuya bakan bir çocuk bulmuşlar

Bir dut ağacının gölgesinde

Merakla sormuşlar

Ne bekliyorsun burada?

Çocuk doğuyu gösteren minik parmaklarıyla

Annemi götürdüler bu tarafa

Döner belki beni de alır yanına

Küçük yaşta vermişler kocaya

O doğuya koşarmış

Gördüğü kâbuslar sonrasında

Ah anne

Milyon soru var aklımda

Kiminle oynadın, kim ördü saçlarını

Bayramlığın oldu mu hiç?

Yoksa seni annesiz bırakan elleri mi öptün

Bayram sabahlarında

Sana ses verdiklerinde

Kaç masum gülücük gömdün ışıldayan gözlerinde

Kaç gül kokusu öpücük koydun

Suya salıverirken sepetine Musa’nın

Kaç yudum gözyaşını çekti karıncalar

Ateşlerine İbrahim’in

Ah anne isterse Rabbim

Kız çocukları da çıkar sağ salim

Firavun bahçelerinde

Yanmaz İbrahimler üşür Nemrut’un ateşlerinde

İnat edip gitme güneye

Ne olur kal benimle kuzeyde

Adını gururla taşıyor

Yüzleri doğuya döndürülmemiş çocuklar

Elleri babalarının omzunda

Bayramlıkları yattıkları yerin başucunda

Kalmak istemesen kuzeyde

Kalkar gideriz batıya

Bağışla! Benim her şeye bir geç kalmışlığım var

Boşa çıkarttım bütün umutları

Hangi toprağa elimi attıysam

Oradan kopardım baharı

Ah anne yanlış kuzulara çaldın kınaları

Suya gönderdin kuruttum çayları

Köprünün ortasına bıraktın bulamadım altınları

Şaşırtıp bıraktım devletin Mahmutlarını

Anne!

Az bir pahaya satıldı köle pazarlarında

Bütün umutlarını yükleyip kuyuya attığın sabrın

Bulaşmış ellerine kir ne mir olmuş ne de pir

Bekledim gelmedi Hüthütler

Kondular pencereme dilinden anlamadığım kuşlar

Atılmadı ortaya ifritler

Dut yemiş bülbüldü sanki bilginler

Vazgeçmedi taptıkları putlarından

Âşık olduğum Belkıslar

Ey kadın

Yüreğin gül yaprağı kadar sert

İsmail’i bıçak altına alacak kadar mert

Kula minnetsizliğe ettiğin hicret

Günahlarına olsun kefaret

Allah’ım sen anneme merhamet et

Onun payına da düşsün cennet

Kelimeler boğuluyor boğazımda

Mavi boncuklu beyaz yazmalı kadınlar

İçime oturmuş bağlamış karalar

Ah anne damağım Kerbela’da susamış çocuklar

Ancak bu kadar oluyor helalin azığı

İstemez miydim sana getireyim tahtı tacı

Öğrettiğin gibi ayırdım

Helal ile haramı

Sessizliğim mahcubiyetimdendir

Giydiremedim sana ihramı

Üşüyorum anne

Ayakların buz gibi

Kanayan yarama bir şeyler basmalı tuz gibi

Gidiyorsun hayatımızdan iz gibi

Kardeşler sensiz olur mu biz gibi

Ah anne balığın karnından çıkmış canın tiz gibi

Sevdiğin bir şeyleri sana almalarını istediğinde

Yok muydu elinde kız çocukları

Kutsal mabede bırakacak

Coştukça coştu sular

Onlar binmezler gemiye

Tutma ellerinden bırak

Elbet cehennem var olacak

Zulmü zalime kâr mı kalacak?

Ah anne

Beyaz incili siyah parmaklı çocuklar

Kapatmış kapıları aklımdan çıkmıyorlar

Okunuyor başucunda hikmetli sözler Ya-Sin

Alışmamışız bu hallerine senin

Perdeleri açmanı bekliyor

Gözlerinde olmak için yıldızlar

Birazcık da olsa yok mu mecalin

Doğuya götürürlerken anneni

Yok muydu avuçlarına Sımsıkı tutunmuş taşların

O Calut’un ordusuna atacak

Dökülmüş leblebi şekerleri bir cam kâsenin içinden

İniltileri yayılıyor gecenin karanlığına boğazlanan develerin

Ah bu odanın sessizliği bastırıyor sesini bir testerenin

Bir ayrılsa birbirinden dudakların

Hurma kütüklerini devirecek

Bir kavanozun dibinden

Bir ayrılsa birbirinden dudakların

Onlara sadece bir ses yetecek

Belki mabede bırakılmış çocuklara kalkan bir Zekeriya olacak

Tutulan oruçlar zahitlerin nişanesi olacak

Bu dünya deccallara mı kalacak?

Elbet mehdiler doğacak Mesihlerde ol’acak

Dinmiş yutkunmayı unuttuğun günden beri yağan yağmurlar

Mevsimlerden sonbahar

Mezarlık etrafı biraz çamur

Parmak araların hala hamur, yüzün vakur

Mezar dediğin her şeyi gömdüğümüz bir çukur

Şu Yecüc Mecüc ordusu

Setlerini yıkmış çıkmış gibiler

Gözyaşlarını içmiş kurutmuş gibiler

Saçlarına tel atmış örmüş gibiler

Ah anne kahrediyor beni ayakların

Damarlarını çekmiş gibiler

Dinmiş yutkunmayı unuttuğun günden beri yağan yağmurlar

Mevsimlerden sonbahar

Dağlara hüzün çökmüş başımıza sis

Ey cenneti mekân tutmuş İdris

Ölüm dediğin ne garip bir his

Ah anne sessizliğime aldanma

Yüreğimin kenarına çarpıyor kanatları

Renkli gözlü mavi kelebeklerin

Telaşsız telaşsız topluca uçuyorlar

Bir ara dalmışım

Solunda bir gül sağında bir karanfil

Uzaklaşıyordunuz gözlerimin menzilinden

Hayra yordum biri İlyas biri Zülkifil

O gelenleri karşılayanlar

O karşılayanlara gidenler

Yok muydu aralarında bilgin bir kul

Annesizliğin ne olduğunu anlatacak

O gelenler o karşılayanlar

Şimdi neredeler seni annesiz bırakan o eller

Sen gitmek için hazırlıklarını yaparken babamızın ülkesine

Onlar bir ihtimal bedir kuyusunun dibindeler

Dinmiş yutkunmayı unuttuğun günden beri yağan yağmurlar

Mevsimlerden veda mevsimi sonbahar

Süpürüyor yaprakları

Yüzümüzü yalayan hafiften bir rüzgâr

Üşüyorum anne

Soğukluğu ensemizde ayaklarının

Şiir Fahrettin Şahin /2018/Adıyaman

fahrettinsahin022@gmail.com