Bahattin, evlendiği günden beri evinde kalan babası yüzünden eşiyle sürekli tartışıyordu. Eşi, babasını istemiyor, onun evde bir fazlalık olduğunu düşünüyordu. Tartışmalar bazen inanılmaz boyutlara ulaşıyordu. Yine böyle bir tartışma anında eşi bütün bağları kopardı; “Ya ben giderim, ya da baban bu evde kalmayacak” cümlesiyle resti çekti.
Bahattin, eşini kaybetmeyi göze alamazdı. Babası yüzünden çıkan tartışmalar dışında mutlu bir yuvası vardı. Sevdiği vardı. Kendisini seven bir eşi ve bir de çocuğu vardı. Evlilik öncesi süreçte eşi için çok mücadele etmişti. Ailesini ikna etmek için haddinden fazla uğraşmış, hep sorunlarla karşılaşmıştı. Ve hala onu ölürcesine seviyordu.
Çaresizlik içinde ne yapacağını düşündü ve kendince bir çözüm yolu buldu. Yıllar önce avcılık merakı yüzünden kendisi için yaptırdığı kulübe tipi dağ evine götürecekti babasını. Haftada bir yanına uğrayacak, ihtiyacını karşılayacak, böylelikle eşiyle bu tür sorunlar yaşamayacaktı. Lazım olacak bütün malzemeleri hazırladıktan sonra yatalak babasını yatağından kaldırdı, kucakladığı gibi arabaya attı.
Oğlu Can, “Baba ben de seninle gelmek istiyorum” diye ısrar edince, onu da arabaya aldı ve birlikte yola koyuldular. Karakış’ın tam ortalarıydı, korkunç bir soğuk vardı. Kar ve tipi yüzünden yolu zor seçiyorlardı. Minik Can, sürekli babasına, “Nereye gidiyoruz?” diye soruyor, lakin cevap alamıyordu. Öte yandan nereye götürüldüğünü anlayan yaşlı adam ise gizlice gözyaşı döküyor, oğlu ve torununa belli etmemeye çalışıyordu.
Saatler süren zorlu yolculuktan sonra dağ evine ulaştılar. Epeydir buraya gelmemişti. Baraka tipindeki dağ evi çürümeye yüz tutmuş, tavan akıyordu. Barakanın bir köşesini temizledi, hazırladı ve arabadan yüklediği yatağı oraya itina ile serdi. Sonra diğer malzemeleri taşıdı. En son da babasını sırtlayarak, yatağa yerleştirdi. Tipi barakanın içinde hissediliyordu. İçinde fırtına vardı adeta. Çaresizlik içinde babasını izledi!
Daha şimdiden üşümeye başlamıştı! Yarın yine gelir bir yorgan ve birkaç battaniye getiririm diye düşündü. Öyle üzgündü ki; dünya başına yıkılıyor gibiydi. O bu duygular içindeyken, babası yüreğine bıçak saplanmış gibiydi. Yıllarca emek verdiği oğlu tarafından bir barakaya terk ediliyordu. Gururu incinmiş, içi yanıyor, lakin belli etmemeye çalışıyordu. Minik Can ise, olanlara hiçbir anlam veremiyordu.
Anlamsızca ama dedesinden ayrılacak olmanın vermiş olduğu üzüntüyle sadece seyrediyordu. Artık gitme zamanıydı. Bahattin, babasının yatağına eğilip yanaklarını ve ellerini defalarca öptü. “Beni affet” der gibi sarıldı, kokladı… Artık ikisi de kendine hâkim olamıyor, hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. “Buna mecburum” der gibi baktı babasının yüzüne ve Can’ın elini tuttu, hızlıca barakayı terk etti!
Arabaya bindiler…Can, yola çıktıklarında ağlamaya başladı, “Neden dedemi o soğuk yerde bıraktın” diye. Babası, verecek hiçbir cevap bulamıyor, annen böyle istiyor diyemiyordu. Can “Baba sen yaşlandığında bende seni buraya mı getireceğim” diye sorunca, dünyası başına yıkıldı! O sorunun yöneltilmesiyle birlikte deliler gibi geri çevirdi arabayı.
Barakaya ulaştığında, “Beni affet baba” diyerek babasının boynuna sarıldı. Baba oğul sıkı sıkı sarılmış, çocuklar gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyorlardı. Oğlu, “Baba beni affet, sana bu muameleyi yaptığım için beni affet” diye hatasını belli ediyordu.
Babası, oğlunun bu sözlerine en anlamlı cevabı veriyordu:“Geri geleceğini biliyordum yavrum. Ben babamı dağ başına atmadım ki, sen de beni atasın. Beni bu dağda bırakamayacağını biliyordum…”Selam, sevgi ve gönül dolusu muhabbetlerimle…
bkaratag02@gmail.com