Depremde eşini ve 4 kızını kaybeden Adıyamanlı depremzede Mehmet Töken, bir türlü unutamadığı ailesinin kabirlerini ziyaret ederek göz yaşlarına boğuluyor. Depremden kurtulan oğlu Çınar Efe ile birlikte ailesinin kabirlerini ziyaret eden Mehmet Töken, ne yapacağını bilemiyor.
“Ailem ve akrabalarımla birlikte depremde 236 yakınımı kaybettim”
Adıyaman’da yaşanan depremde eşini ve çocuklarını kaybeden Adıyamanlı depremzede Mehmet Töken, göz yaşlarına boğularak; “Beni bırakıp gittiniz, tutunacak bir dalım kalmadı. Ben ve oğlum Çınar Efe tek kaldık, burada. Başka kimsem kalmadı, tek başımıza kaldık. Nereye gitsek, hangi kapıya gitsek bizi itiyorlar. Kimse bizi kabul etmiyor. Deprem anı bana bir rüya gibi geliyor. 4 kızım ve eşim depremde hayatını kaybetti. Depremden sonra sevk edildiğim Ankara ilinde bir hastanede 25 gün yoğun bakımda kaldım. Depremden sonra 15. gün kendine geldiğimde, “Benim akrabalarım, kızlarım, eşim, kardeşlerim, amca çocuklarım bana neden telefon açmıyorlar?” dediğimde bana, “Bütün akrabalarını, kardeşlerini, eşini ve çocuklarını kaybettin” dediler. Bu kötü haberi oradaki doktorlar bana söylediklerinde, “Eğer benim kimsem kalmamışsa “Beni neden yaşattınız?” dedim. Kızlarım 19, 17, 14, 11 yaşındaydı. Bir kızım üniversitede optisyenlik bölümü mezunuydu. Eşim, kardeşlerim, çocuklarım başta olmak üzere hiç kimsem kalmadı. Yaşadığım olay çok acı bir olaydır. Artık dayanamıyorum. Taburcu olduktan sonra Adıyaman havalimanına geldiğimde üçüncü kapıya kadar kimse yoktu. Üçüncü kapıyı açtıklarında bir baktım ki; karşımda oğlum Çınar Efe var. Oğlum beni gördüğünde, “Bana seni çok özledim. Beni neden bıraktın?” dediğinde oğluma, “Ankara’da senin için hayat mücadelesi veriyordum. Seni unutmadım, bırakmadım. Ben ölmüştüm, yaşattılar beni. Dayanacak tek dalım sensin oğlum” dedim. Oğlumda bana, “Baba neden beni bıraktın. Ablam, annem, kimsem yok. Onlar neredeler? Seni öpmek istiyorum. Senden başka öpecek kimsem kalmadı” dedi. Oğlum ablalarının isimlerinden bahsediyor. Arada bir annesinin ismini sayıklıyor. Oğluma, “Oğlum onlar şu anda burada değiller. Onlar şehit oldular, öteki dünyaya göç ettiler. Allah onları verdi ve aldı. Yapılacak bir şey yok” diyorum. Kardeşlerim, abim, yeğenlerim, ailem ve akrabalarımla birlikte depremde 236 yakınımı kaybettim. Bu sayıyı rakamla söylemek çok kolay. Ancak gel de bu rakamı dille söyle. Benim her saat ağladığım oluyor. Benim tek hedefim oğlum olan Çınar Efe için bir gelecek kurmaktır. Oğlum için hayata tutunmak istiyorum. Depremden sonra ailemden sadece bir oğlum kaldı. Depremde evimi de kaybettiğim için şu anda amcamda kalıyorum. Şu anda gidebileceğim hiçbir yerim yok. Ne bir konteynırım ne de bir yerim var. Herhangi bir gelirim yoktur. TPAO Adıyaman Bölge Müdürlüğü’nde çalışıyordum. Şu anda hasta olduğum işe gidemiyorum. Bu nedenle maaşım kesildi. Belimde kırıklar var, omuzum yerinden çıktı. Zaman zaman ailemi kaybettiğim enkazın başına gidiyorum. Kimsem kalmadı” dedi.
Haber: Ömer Karakuş
