Bir varmış bir yokmuş. Oldukça heybetli, güçlü, ormanın kıralı olan bir aslan, kendi sürüsüne kızıp yanındaki aslan kardeşlerini bir bir uzaklaştırmış. Nedeni ise onu sürekli ikaz eden, uyaran yeri gelince eleştiren birileri olduğu içinmiş. Ve avladığı avlarını hep sürüdeki eş dostlarıyla paylaştığı içinmiş. Hem avlanmayan hem de ona nasıl avlanacağını söyleyip duran yaşlı tecrübeli aslanlardan fazlasıyla sıkılmış.
Onun bu özverisi sürüde ona karşı diğer aslanlar tarafından fazlasıyla itibar görse de genç aslan düşüncesinde kararlıymış. Bir gün gizlice yola koyulmuş. Yolda bir çakal, bir sansar bir de, tilkiyle arkadaş olmuş. Zamanla onlara o kadar çok güvenmiş ki, onlar varken bana hiçbir şey olmaz düşüncesine kapılmış. Yine avını kendi yakalıyormuş, ama en azından yeni arkadaşları onu öve öve bitiremiyorlarmış.
Bu da aslan kardeşimize yetiyor, gönlü hoşnut oluyormuş. Bedavaya yorulmadan sadece aslanın arkasından gezerek karnını doyuran bu üç hayvan hayatlarından gayet memnunmuş. Öyle ki; onun adını kullanıp zamanla ormanı bile haraca bağlamışlar. Zaman böyle akıp geçmiş. Aslan kardeşimize ihtiyarlık çatmış, beli bükülmüş.
Bir gün aslan çok hastalanmış, demiş ki dostlarına; “Ben bugün çok hastayım. Şu antilobu yakalayın da beraber yiyelim dostlarım.” Bu beleşçi tayfa türlü türlü bahaneler üretip aslana onun gibi güçlü bir hayvanın bunu yakalaması gerektiğini söyleyip aradan sıyrılmaya çalışmışlar. Aslan yine bu son övgüye de kanıp son gücüyle zorla da olsa bu antilobu yakalamış, onlarda yemişler.
O gece üç, beleş arkadaş kendi aralarında konuşarak; “Ya bizim aslan artık yaşlandı. Eğer bu gece sessizce yanından ayrılmasak bundan sonra tüm bu işleri bize yaptıracak. Ve yapmasak bize zarar bile verir” demişler. O gece gizlice aslanı terk edip kayıplara karışmışlar. Aslan uyandığında güvendiği dostlarının onu terk ettiğini anlamış.
Hastalığına bide bu ihanet eklenince daha da halsiz düşmüş, kendince söylenip durmuş. “Ben kendi özümü bırakıp yıllarımı bunlarla yolculuk ederek heba ettim” demiş. Tabi çakal durur mu demiş ki; “Kendi çakal dostlarına sizin tekrar güveninizi kazanmak için size bir şey söyleyeceğim. Şu tepenin ardında hasta yaşlı bir aslan var. Çok basit bir av sizin için.” Zavallı aslan bir kez daha yıkılmış, yıllarca beslediği bir çakal tarafından parçalanmış.
Yol arkadaşlığı hiçbir şeye benzemez. Yolda bulduklarını, yola çıktıklarına tercih edersen, belki daha fazla seni övebilirler ama bir bocaladığında, ilk hançeri onlardan yersin. Büyük hedeflere ucuz düşünceli insanlarla ulaşamazsın. Allah bizlere aynı ruha sahip dava için ölümün ötesini düşünmeden geçebilecek dostlar nasip etsin. Yanına vardığımızda huzur bulabileceğimiz, derdimizle dertlenecek dostlar nasip etsin. Amin..
ismailkocakaplan44@gmail.com