Modern şehirli adamın prototipini incelediğimizde, onun hiç de determinizm sözcüğü ile karşı karşıya geldiğini görmüyoruz. Çünkü onun en büyük sorunu, her yeni gün, yapacağı her davranışın bir şeyler tarafından inanılmaz bir kesinlikle belirlenmiş olmasıdır.
Şehirli adamın seçmek, ayırt etmek, beğenmek, itiraz etmek, reddetmek, hatta bunu biraz daha ileri götürürsek iman etmek, inkar etmek gibi insani özelliklerinin hemen hepsi eski bir tabirle ızdırap niteliği taşımaktadır.
İnsan olarak önüne sunulan şeyler ya tümüyle reddedilmesi ya da tümüyle kabul edilmesi koşulu ile vardır. Tercih hakkı tanımaz, söz gelişi istemediği bir müzik parçasını popülaritesini yitirene kadar aylarca dinlemek zorundadır.
Sevmediği bir elbiseyi veya aksesuarı kendine toplumsal seçkinlik sağlayacağı için giymek veya kullanmak zorundadır. Bazen de hiç farkında olmadığı halde oradan buradan duyduğu kendine ait olmayan kelimeler, ucuz şarkı sözlerini terennüm edip durur. Bütün bunlar bilinçaltında nüksetmeye başlayan bir hastalık habercisi olabilir.
Şehirli adamın karmaşık duygulara sahip olduğu herkesçe bilinmeye bilir. Saldırganlıklar, doyumsuzluklar, saplantılar, intiharlar, sonu gelmeyen ümitsizlikler, beklentiler ve kalabalıklar içinde kayboluşlar, çaresizlikler, yetersizlikler onu kendi sınırlarından kolay olana doğru iterek, “Bireysel özgürlük” diye adlandıracağı yeni bir alana sürükler. İşte biz buna kısaca “Yalnızlık” diyoruz.
Filozof Schopenhauer yalnızlığı aristokratça bir duygu olarak kabul etmektedir. Hemen hemen bütün acılarımız, üzüntülerimiz topluluktan ve toplum içinde yaşamamızdan kaynaklanmaktadır. Gelelim işin püf noktasına, mutluluğun temel şartı kişinin topluluğa gerek duymayacak kadar çok şeye bizzat kendince sahip olması ile mümkün olmaktadır. Kısaca; aşağılık insanların tümü acınacak derecede toplumcudur. Önümüzdeki sayıda konu başlığım “Adıyaman kimin şehri? Kim Adıyaman’a sahip çıkmaktadır?” olacaktır.
hasanakgun_1907@hotmail.com