Menfaatleri uğruna servetini, malını, mülkünü, etiketini, statüsünü, mevkiini, elindeki her türlü gücü, çıkarları, zevkleri, nefsi uğruna kullanan ve hiçbir şekilde suçluluk duymayan nice insanlar var.
Kendini vazgeçilmez sanan, yeri doldurulamayacağını düşünen ne kadar da çok insan var.
Bilmezler ki mezarlıklar, böyle düşünen insanlarla doludur.
Her şeyi bu dünyadan ibaret görenlerin unuttukları bir şey var.
Başkalarına yaşatılanların aynısını, kendileri bir gün yaşayacaklardır.
Yine bilmeliler ki insan yaşadıklarıyla değil yaşattıklarıyla anılacaktır.
***
Aldığı, yediği, verdiği zehir, bu dünyada,
Cürmüne takılmadan her lezzete tatmak ister,
Helâl üzre haramca yaşar, ahvali haliyle,
Aklı iblise kiralanmış, kabre yatmak ister.
***
Yaşantımızın her anında ve her alanında şekilcilikten öteye gitmeyen görüntümüzle, âdeta deşarj oluyor gibiyiz ya da öyle düşünüyoruz.
Dışımızla, içimiz ne kadar birbirini yansıtıyor derseniz!
İşte o tam bir muamma.
Evet, belki kâhin değiliz, gaybı bilmiyoruz, ama eğer sıkıntılar ve problemler baş göstermişse, demek ki bir eksiklik var.
O yüzden dışınız ve içiniz birbirine uyum sağlamalı, yansıtmalı ve bunun şekilcilikten çıkmış olması gerekiyor artık.
Aksi takdirde, “maksat dostlar alışverişte görsün” ise, işte o zaman işimiz bir hayli zor.
***
Aklın varsa,
Kendin kullanamıyorsan,
Başkaları kullanıyorsa eğer
Başkalarına kullandırıyorsanız,
O zaman neden sana insan deniliyor?
***
İnsanın öz akrabasını tanıyamaması…
Hele yabancılar tarafından tanıştırılması…
Kalabalık bir ortamda tanıştırılmak zorunda bırakılması…
Düşünün bakalım, bundan daha zor ne olabilir?
***
Simsiyah bataklık içerisinde, nazlı nazlı salınan kırmızı gonca gül gibiyim.
Sen farkına varmasan da, farkına varan vardır elbette.
Senin farkına varmaman, o kadar da çok önem arz etmiyor.
Ona göre!..
kbaydak61-artan@hotmail.com
