Vefasız Mısınız Yoksa Vefa Siz Misiniz?

Ben, Ben ve Yine Ben…

İblisin düştüğü bataklık olan benlik, bencillik davası bugün insanlığın akıbetini berbat edecek en büyük tuzaklardandır. Bu felaket, kişiyi etkilediği kadar aynı zamanda toplumları da etkileyen ve bu manada toplumsal dayanışmayı bitiren bir felakettir. İnsan sosyolojik bir varlık olarak tek başına yaşayamaz. Hilkati bunu iktiza eder. Dolaysıyla insan hilkatinin tersine yaşamaya zorlandığı ve bu manada yalnızlaştırıldığı her dönemde hem kendine hem de etrafına zarar verdiği müşahede edilmiştir. Toplumsal manada her alanda ve her bir kişide bugün yalnızlaştırma projesi çerçevesinde bu tahrip edici izleri az veya çok görmekteyiz. Bugün bireysel, ailesel ve toplumsal inhiraflarımızın yani sarsıntılarımızın temelinde bu benlik iddiası ve davası yatmaktadır.

Örnek mi istiyorsunuz?

Toplumda yaşanan kavgalara ve çekişmelere baktığımız zaman zaten mesele kendiliğinden örneğini bulacaktır. Bugün insanlar neyin kavgasını veriyor? Kardeşi ile mirası pay ederken, ortağı ile ticaret yaparken, eşi ile cebelleşirken, çocukları arasında ayrım yaparken, komşusuna zulmederken, trafikte kavga ederken, kendisine ait olmayan bir mala el uzatırken, harama gözlerini ve zihinlerini yoğunlaştırırken, bir bitkiye, ağaca zarar verirken, bir hayvana eziyet ederken ve daha nice beşeri münasebetleri menfi olarak ortaya koyarken neyin kavgasını veriyor? Elbette ki; Ben olmanın kavgasını veriyor.

Kardeşkanı…

Bu benlik davası yeni de değildir. Ta Kabil’den kalma, insanlık kadar eski bir davadır. Ben demek o kadar tahrip edicidir ki; tarih bunun örnekleri ile doludur. İlk kardeşkanını dökecek ve sonrasındaki tüm cinayetlerde hisse sahibi edecek kadar tahrip edicidir. Çünkü “BEN” denilen yerde Allah inancı sarsılır, Hz. Peygamber’e (sas) olan bağlılık zayıflar ve Allah’a varan yolda yürüyen o nimet verilenlere olan samimiyet azalır. Yani bütün bu bağları koruyacak ve sürdürecek olan vefa duygusu yok olur. İşte bu durum kişiye felaket olarak yeter. 

Bencilliği marifetmiş gibi pazarlayanlar…

Onun için insanın olmazsa olmazı olan vefayı konuşabilmemiz için önce teşhisi doğru bir şekilde ortaya koymalıyız. Vefa’nın bugün sadece bir semt ismi olarak kalmaya yüz tutmasındaki en temel mihenk taşı benlik meselesidir. Bugün vefasızlık ateşini körükleyen husus, insanların her şeyden önce kendisini öncelemesidir. Bakmayın şu bencilliği marifetmiş gibi pazarlayan ama kendilerine bile hayrı olmayan bir takım kişisel gelişim uzmanlarına(!) Diyorlar ya; “Sen özelsin, sen güzelsin, sen her şeyi tek başına yapabilirsin, küçük dağları bile sen yaratabilirsin sen de bu güç var, herkes sana muhtaç olmalı ama sen hiç kimseye muhtaç olmamalısın vs. vs.” Görüyor musunuz benlik davasının nasıl ilahlaştırıldığını! Söylenen bunca cümle ancak Allah’ın zatına ve sıfatına uygun cümlelerdir.

Bir şeyin uzmanıyım diyenler…

Onun için her daim kendisine bir şeyin uzmanıyım diyenden uzak durmuşumdur. Sakat, arızalı bir cümle bu! Oldum diyen öldüm diyen, benlik davasında ruhumu öldürdüm diyendir. Haliyle bir ölüden de diriye hayır gelmeyeceğine göre ben şunun uzmanıyım diyene selam deyip geçmek gerekir. Dikkat edin, dirinin ölüye faydası olur ama ölünün diriye faydası asla olamaz. Ölünün bütün yükünü diri olan yüklenir. Siz hiçbir dirinin yükünü yüklenen bir ölü gördünüz mü? Dolaysıyla ben demeyi ölmekle eş tutan kadim bir medeniyetin çocukları olarak olan biten her şeyde olması gerekeni, o yegâne gücü ve tecellilerini görüp acziyetimizi ortaya dökmek mecburiyetindeyiz.

Nedir olması gerekip de varlıkta görmemiz gerekenler?

Her şeyin sahibinin, mutlak güç yetirenin, din günün sahibi ve şahidinin Allah olduğunu,

Yerin ve göklerin hükümdarı olan Allah’ın, Hatemen-Nebi, Üsve-i Hasene olan son elçisinin Hz. Peygamber (sas) olduğunu,

Allah’ın nimet verdiği kullarının rehberliğinde yürüme mecburiyetimiz olduğunu,

Yol refiksiz olmaz hakikatinin olduğunu,

Görmek durumundayız.

Peki, bu hakikatleri yani olması gerekeni gördüğümüz takdirde BEN ne yapmalıyım?

Ha! İşte ben demenin tek meşru olduğu yer burasıdır. Evet, aynen bizden önceki büyüklerin -ki burada en başta Sahâbe (r.anhum) gelir- ortaya koyduğu gibi kulluk yolunda emir ve yasaklara uyma konusunda ben ne yapacağım demek gerekir. Gelin, bu soruyu soralım!

Ben ne yapmalıyım?

Olan biten her şeyde olması gerekene imandan sonra ihlas ile sadakat ve istikamet çizgisinde ve muhabbet ölçeğinde vefayı ortaya koymalıyız.

Nedir Vefa?

Vefa, sadakatte sabit muhabbette devamlı olarak ahde son nefese kadar bağlı kalmaktır.

Vefa, unutmayı unutmaktır.

Vefa, muhatabını hatırdan çıkarmamaktır.

Vefa, geldiğin yeri unutmamaktır.

Neden Vefa?

Ben olmadığım için bana verilen hiçbir şeyde dâhilim olmadığı için vefayı kuşanmalıyım.

Neye ve Nasıl Vefa?

Allah’a karşı kulluk sözüne,

Resulullah (sas) ile yaptığımız biate,

Büyüklerin ayak izlerinde yürümeye,

Yol yürüdüklerimize,

Tam bir vefa örneği ortaya koymalıyız.

UNUTMA EY VEFA!

Sana yapılan iyiliği unutma ama yaptığın iyiliği unut!

Sana yapılan kötülüğü unut ama yaptığın kötülüğü unutma!

Ailecek sağlıcakla kalın.

dralitamer@gmail.com