Ekonomideki Deliğe Yamalı Vergi: Kredi Kartı Vergisi

Dünya çapında hızlı bir şekilde geniş kullanım alanına sahip olan kredi kartları, ülkemizde de son zamanlarda kullanımı hızla artmıştır. Kredi kartının temel amacı, kullanıcıların günlük harcamalarını kolaylaştırmak ve finansal işlemlerini daha pratik bir hale getirmektir. Kredi kartı, bir finansal araç olarak; tüketicilerin harcama yaparken nakit paraya olan bağımlılıklarını azaltarak, harcamalarını yönetmelerine yardımcı olur. Günlük yaşamımızda kredi kartı kullanımı, ticari ve kişisel harcamalarımız için nakit parayı yanımızdan taşımak zor olduğundan ya da yanımızda banka hesabımızdan yeterince para olmayınca işlemlerimizi yapmamız adına kolaylık sağlar.

Konumuz kredi kartlarının kullanım özellikleri ya da faydaları değil, Ekim ayında Adalet ve Kalkınma Partisi tarafından torba yasa adı altında Savunma Sanayii Destekleme Fonu’na güçlendirme ve yeni kaynak sağlama adına TBMM’ye yasa teklifi sunulmuştur. Bu torbada yasada yer alan kredi kartlarıyla ilgili yasa teklifi: 100 bin lira üzerinde kredi kartı limiti bulunan kimselerden savunma sanayi fonuna yıllık 750 lira fon payı kesintisi yapılacağı öngörülmektedir. Ayrıca 5.000 TL’lik saatler %20 özel tüketim vergisine dahil olacak; yine torba yasada yer alan 100 cc ve altında motor silindir hacmine sahip ve 6 kW altı motor gücüne sahip motosikletler de Motorlu Taşıtlar Vergisi kapsamına dahil edilecektir. Vergi toplama stratejisi, gelir durumu düşük bireylerden daha çok tahsil edilmeye çalışılıyor. Neredeyse garsonun bahşişinden vergi alınacak hale geldik. Ekonomimiz neden bu kadar kötü oldu? Oysaki yanı başımızda savaşta olan Rusya (%8,6) ve Ukrayna’nın (%8) enflasyon oranları bizden çok daha düşük. Vergi belirlemeden önce devletin kendi kendini kontrol etmesi gerekir. Tasarruflar tam anlamıyla yapılıyor mu? Ayrıca eğer zor bir dönemden geçiyorsak, aylık milletvekili maaşlarından %5 kesinti yapılıp bu fona dahil edilmesi gerekir. ayrıca hem emekli maaşı  hem de milletvekili maaşı alandan kesinti oranın daha yüksek olması gerekir.  Sonuçta bunlar millet adına karar veriyorsa, ilk örnekte onlardan gelmesi gerekir. Yine lüks harcamalara yönelik vergi oranları artırılabilir. Ayrıca devletin elinde bulunan fazla otomobil, uçak ya da amacı dışında kullanılan araç gereçlerin elden çıkarılması gerekir. Savunma sanayisini güçlendirme adına bir çare arıyorsak, verilmeyen F35 uçakları için ABD’ye verilen 1.25 milyar doların geri alınıp savunma sanayinde kullanılması gerekir.

Fakat görünen o ki ekonomideki açıklar derinleşti; her ne yapsalar da boş, çünkü toplanacak vergi gelirleri başka alanlarda yanlış yönlendirme yapıldığı sürece bir iyileşme söz konusu değildir. Buna örnek olarak 2011’de Van'da yaşanan deprem nedeniyle o dönemin Maliye Bakanı olan ve şimdi de yine bakan olan Mehmet Şimşek’e deprem vergileri nerede diye gazeteciler tarafından sorulan soruya bakanın yanıtı aynen şu şekildedir: “Sonuçta bunlar 74 milyonun servetidir. Deprem vergisi, bir çiçek gibi; bir kez açtığında, kırılgan yapısı altında sürekli bir yük haline geliyor. Bu vergiler, bizim sağlığımıza gidiyor. Diyorsunuz ki bu çerçevede 44 milyar liralık vergi topladınız, nereye gitti? Sadece bir yıllık vatandaşın sağlığı için yaptığımız harcama 44 milyar lira. Bu, duble yollara, demiryollarına, havayollarına, çiftçiye, eğitime gidiyor.” Yani savunma fonları, bir fırtına gibi; beklenilen yere değil, rüzgarın yönüne göre savrularak başka alanlara gidecektir. Tabi itibardan tasarruf olmaz. Sayın devlet büyüklerimizin lüks içinde yaşamaları elbette öncelikli olmalı, değil mi?

Sözüm ona tekrar başa dönersek, kredi kartı, bankada bulunan nakit paranın taşınmasını kolaylaştıran bir araçtır. Kredi kartı, bir anahtar gibi; kapıyı açmak için gerekli olan nakit parayı yanımızda taşımadan, finansal kapıları açmamıza yardımcı olur. Yani bu yasa ile birlikte, nakit varlıklarımıza dolaylı bir vergi yükleniyor. Bugün bu işlemin adı kredi limiti, yarın da nakit para limiti olarak lanse edilebilir. Vergi mantığı ilkesine ters olan bu yasa teklifi, kredi kartı limiti için krediden de vergi alınamaz. Aslında kullandığımız kredi, bir nehir gibi; akması gereken yer, alacaklının kaynaklarıdır; borçlu, sadece akıntının yönüyle ilgilenmelidir. Vergi işleminde ise kural borçludan değil, krediyi veren alacaklıdan alınır. Diğer bir deyişle, nakit paradan da vergi alınmalı, değil mi? Peki bu konuda ses çıkaran var mı? Sanki yok, tepkiler, cılız gibi; güçlü bir fırtına yaratmadan, hafif bir esinti olarak kalıyor. O zaman diyecek bir şey yok, herkes halinden memnun görünüyor.

ibrahimakkas_02@hotmail.com